Ne kadar kısa bir isim konulmuş değil mi ?
Ne kadar da saygınlığı aza indirgenmiş emeğinin karşılığı olmayan bir meslek günümüzde değil mi?
Adımız yardımcı sağlık personeli olarak geçiyor aslında işin bir çoğunu bizler yüklenmişken!
Peki bu cümlelerin sonunda size sormak istediğim bir soru var.
Annelik ya da kardeşlik değersiz mi?
İşte bizim mesleğimiz de en az annelik kadar kutsal olan bir meslektir.
Karşınızda tanımadığınız bir yüz daha önce karşılaşmadığınız gözler ve sizden yardım bekleyen bir çift el ve de üstelik kan bağınız da yok.
Artık insanlar yardımseverlikten bu kadar uzakken yaptığınız iş nedir diye sorulduğunda cevabınız sadece hemşirelik oluyorsa aslında bir tek hemşirelik kelimesiyle anlatamayacağınız bir meslek oluvermiştir.
Yardımseverlik, paylaşmak, iyi bir dinleyici, iyi bir konuşmacı ve sonsuzca yapacağınız tanımlar dizisi olmalıdır asıl cevabınız.
Karşınızdaki tanımadığınız insanın size muhtaç hep yanında olmanızı istercesine bakışları vardır hatta sanki bıraksanız birşeyler yolunda gitmeyecekmiş gibi davranır size, tıpkı ailesinden biri gibi görür sizi.
Hatta hastanın mahremiyetine kadar uzanır elleriniz.
Hastalarımız ve bizleri böyle bir benzetmeye sığdırmak belki doğru olur;
Bir yağmur damlası ve çorak toprak. Çorak toprak açtır, yağmurun o bir damlasına muhtaçtır. Yağmur yağar toprak ıslanır ve insanlar o çıkan kokuyu buram buram çiğerlerine çekerler. Çorak toprak hastalarımız, yağmur damlaları bizler, çıkan toprak kokusu da işimizin güzelliği ve kutsallığıdır aslında. Çoğu zaman anne çoğu zaman arkadaş çoğu zaman kardeş rolünü üstleniriz bizler ve son olarak şunu söylemek isterim.
Sizce annelerimiz anneliklerini görev olsun diye yada yapmak için yapabilirler miydi?
Eğer yanıtınız hayırsa; bizlerde bu mesleği asla sadece iş olarak veya para kazanacak bir yol olarak görmemeliyiz. Canı gönülden severek maneviyat ve bilimselliğin buluştuğu kutsal bir meslek olarak devam etmeliyiz ve ettirmeliyiz .
Tüm kanatsız meleklere sevgilerimle..
