Var olabilirmiydi tek başına bir ‘KADIN’,
Uçurumunda değil hayatın,
Bir volkanın eteklerinde mesela,
Yahut üzerinde dikenli yolların adım adım..
Yani herşeye inat.
Uzağında değil hiçbirşeyin,
İçinde tüm varoluşların,
Bir sabah vakti..
İpe dizilirken memleketin kuşları,
Asiye çeker büyük bir özenle,
Kalbinin kıyısından,
Varlığının dalgalarını güneşe,
Ve yaşamak yine tek kelime de,
Ve yalınayak Asiye.
Karadeniz’in hırçın sularından,
Selam eder tüm KADIN’lara;
-Yarasını en iyi bilecek olanlara-
Birleşmeli El Ele Maviliklere Göç Etmeli
