Dünya denilen üstü açık bir tımarhanenin en karanlık hücresine geleli daha günler geçmişti.
Gecelerce uykusuz kalmıştı annesi babası..
Bilselerdi evlatlarının neden ağladığını daha önce geleceklerdi ismini klinik diye süsledikleri işkence odalarına belki de. Hayatının geri kalanını burada geçirmek zorundaydı. “Tedaviye başlamalıyız ve bu süreçte gözlemimiz altında tutulmalı!” demeseydi keşke doktor..
Gözlem altında tutmak mı yoksa hapsedilmek miydi bu onun için? İlk adımını, ilk diş çıkartmasını ilk kelimelerini hatta belki de ilk yaş gününü bu hapishanede mi kutlayacaktı? Ciddi bir izolasyon gerekli demeseydi bir de doktor; zaten gözlem altındaydı..
Anne babasının ne zararı olabilirdi ki canlarından çok sevdikleri evlatlarına. En özel anlarında yanında sadece hemşire adıyla tanımlanmış varlıklar mı bulunacaktı? Nasıl emanet edecekti annesi tanımadığı o insanlara yavrusunu? Onun gibi şefkatli yaklaşabilirler miydi? Onun gibi uyumadan saatlerce başında bekleyecekler miydi? Yoksa her yanına gittiklerinde odadan ağlama sesleri mi yükselecekti? Hastane koridorlarında yankılanan acı sesleri duymaya nasıl dayanacaktı bu iki insan? Her soru sorduklarında endişelerini gidermek için mi yoksa azarlamak için mi muhatap olacaktı onlarla hemşireler?
Günler geçtikçe büyüyecekti ve O da artık farkına varacaktı. Onun için hastaneler, içinde beyaz meleklerin daha iyi olması için kanat çırptığı bir cennete mi dönüşecekti yoksa onun acı çekmesinden zevk alan zebanilerin bulunduğu bir cehennem mi olacaktı?
Yaşımız kaç olursa olsun hepimizin elbette hastane adı verilen sağlık kuruluşlarına mutlaka yolu düşmüştür. Hayatımızda büyük bir önemi olan bu kuruluş pekte hoşlanılan bir yer değildir doğrusu..
Atalarımızın “Allah düşürmesin yokluğunu da göstermesin” dedikleri yer burasıdır..
Doğduğundan beri hastanelerde hayatını geçirmiş ve artık evi olarak orayı benimsemiş bir çok insan var toplumumuzda. Yemek yediği, uyuduğu, oturduğu ve misafir ağırladığı odaların hepsi tek bir dört duvarla çevrelenmiş; kendini hep hatırlatan hastane kokusu.. Hasta psikolojisinin de getirmiş olduğu uyku halinde geçen saatler ve günler yerine dalında uzman kişiler önderliğinde hastaların yaş, eğitim ve kültür yapılarına uygun etkinliklerle vakitlerinin verimli hale dönüştürülmesi sağlanamaz mı?
antakya escort
antakya escort
iskenderun escort
Bir de bu durumu pediatri açısından incelediğimizde; yapılan etkinliklerin ne kadar elzem olduğu ve çocuklar üzerinde olumlu etkiler bırakabileceği aşikardır. Bir toplumun geleceğini çocukların oluşturduğunu söylersek onların psikolojilerine her şeyden daha çok önem vermemiz gerektiği anlaşılır. Kişiliklerinin oturacağı en önemli dönemleri hastanede geçirdiklerini düşünürsek; çevrelerinde kendilerine yardım eden, görevlerini yapan insanlar rol modeldir. Bu yüzden hemşireler, çocukların bilinçaltında travmalara, kalıcı hasarlara yola açabilecek söz ve davranışlardan uzak durmalıdır. İşte tamda bu sebeple hemşirelerin boş bulunan kontenjanlara değil de eğitim aldıkları dalların servislerine yerleştirilmeleri gerekmektedir. Pediatri eğitimi almış olan kişilerin görevlerini sağlıklı yapabilmeleri sağlanmalıdır.
Pediatri servisinin her köşesi hastalar için oyun parklarına çevrilmeli, odaları çocuk bahçelerine dönüştürülmelidir.
ÇÜNKÜ ÇOCUK OYUN OYNARKEN HERŞEYİ UNUTUR!
Hasta olduğunu, acı çektiğini bile..
Pediatri servislerinde çocuk ağlama seslerini gülüşmelere bırakmalı. Oyun oynamaya geliyor gibi tedaviye koşmalı ve bilmeli ki hastane de yapılan her uygulama onların daha sağlıklı olmaları için yapılmaktadır..
