Soyutun Süreci
Somut olarak sudan korkan, yüzme bilmeyen biri soyut olarak Mariana Çukurunda bile yüzebiliyor. Belki de bu iki kavramın en belirgin farkı somut olarak kavramları kendi çabamızla öğrenmemiz , soyut olarak ise öğretildiği gerçeği.
Yoksa havuzda öğrenemesekte yüzmeyi, hayalde öğrendik!
Somuta çaba harcasak da soyut için kılımız bile kıpırdamadı.
Zaten kim saat sabahın dokuzunda hayaldeki havuzuna girer de akşama doğru saat dörde dek sürekli yüzmeyi düşünür. Vücudumuzla yaptığımız faaliyet beynimize ne kadar da ağır geldi değil mi?
~ E peki bize Mariana’ya dalmayı kim öğretti?
Rüyalar da mı öğrendik?..
Leyla’dan Mühendise
“Leyla’nın sokağındaki köpeğin gözlerinden öper Mecnun.
Psikoloji de bu bir davranış bozukluğudur. Edebiyatçılar, bu davranışın önünde saygıyla eğilir.” dedi tarihe mühendis arkadaş.
Sordu.. Okumuştum diyemedim ama okumadım da demedim..
Sonra sonra düşündüm niye okudum diyemediğimi..
Akla düştü tabi yüzde bilmem kaç söz, bilmem kaç ses tonu, bilmem kaç beden diliydi iletişim öğeleri.. Söz, yüzde 10.. Yüzde 90 kilit karşıda..
E ben böyle okumamışım demek ki.
Aynı sesler, aynı hava, aynı birleşim ama ortak kümeli 2 anlam. Aslında bakış açısı..
Yani abartacaksak kazanımları abartalım bence.
Yaşanımları susalım.
N’apılan bizi hiç ilgilendirmiyor çünkü onu zaten yaşanımdan seziyoruz. Kazanım önemli onu haykıralım. Herkes faydalansın.
Samimi-İyi Niyetli
Zaten tüm sesleri barındırsaydı. Farkedilmez miydi?
Gösterişten uzaktı.. Peki bu nasıl olacaktı?
O vakit, düşündü ve dedi ki: Biraz samimiyet, biraz iyi niyet nasıl olur ki gizli! Buluta yazmıştı, gökyüzüne.. İnsan aklına dahi gelmedi.. Yağmurlu bir öğlen de.. Harfler düştü yeryüzüne..
Yakaladı, düşünmediği beşer..
Basma kalıp kullandı. Samimiyet, dedi de çoğalttı.
Fakat onlar hala gökyüzündeydi.. samimi-iyi niyetli..
Diğerleri hala yeryüzündeydi sıfatları samimiyetli!
Bir zamanların üşenmişliğinin çocukları…..
Mevleviyatta İlk Dokunuşlar
İlk lisede başlamıştı.
‘Bundan ne yarar görülecek!’diye baktıkları sayesinde tanışmıştım. Bakmadığım yönün hediyesiydi.
Başlamadan önce ‘Kendi etrafında dönen her şey çıldırır.’ dizesi düşerdi aklıma..
Bitişe doğru ‘neyi arıyorsan o’sun sen..’ derdim harfler gibi küçük sesimle.
Bitiştirince iki boyut olduğunu farkettim.
Birinci dize yüzeysel boyutla alakalıymış; yani bir çeşit caydırma edebiyatı, ikinci dize ise fani ve ezeli boyutla. Tasavvufta ne derlerdi bu duruma unuttum ama o kelimeyi yaşadım. Bu daha önemliydi ve hala da önemli.
